وقتی همه رهبر جنبش سبز شوند و احساس رهبر بودن آدم را از خود بی خود کند، نتيجه همين می شود که در تيتر اين نوشته می بينيد. يکی می گويد پيش به سوی ترافيک سبز. ديگری می گويد، تشييع جنازه ی کردان را تبديل به اعتراض سبز می کنيم. رهبر بعدی فرمان خاموشی سبز می دهد و می گويد سر ساعت نه، اتوهايتان را بکنيد توی پريز و انقلاب سبزِ الکتريکی به راه بيندازيد. خلاصه سبز تو سبزی می شود که سر و تهش ناپيداست و البته از اين کار ها نتيجه ای که گرفته می شود اين است: هيچِ سبز! بله هيچِ سبز! صريح تر از اين و دقيق تر از اين نمی شود گفت. پشت اين هيچ سبز، نااميدی و ياس سبز خواهد بود.
وقتی همه رهبر جنبش سبز می شوند، يک چيز هم با آن می آيد، به نام ابتذال سبز. اين حکومت نيست که باعث ضعف جنبش سبز می شود؛ همين ابتذال سبز است که کمر جنبش را می شکند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر