پیکار برای رفع حصر، پیکار برای آزادی است

روز یکشنبه ۶ اسفند ماه پاریس شاهد برگزاری گردهمایی حامیان جنبش سبز در اعتراض به حصر رهبران جنبش سبز بود. این مراسم که به مناسبت دومین سالگرد حصر خانگی رهبران جنبش سبز، توسط برخی از گروه های حامی جنبش سبز و برخی دیگر فعالان سیاسی برگزار شد. 

این برنامه که در پاریس سرما زده و برفی با استقبال و حضور گرم هواداران جنبش مردمی فعالان سیاسی در فرانسه شکل گرفت در اعتراض به حصر میرحسین موسوی، مهدی کروبی  زهرا رهنورد و با حضور روزنامه نگاران، کنشگران مدنی و فعالان ملی و مذهبی برگزار شد. 

این نشست با اجرای مرتضی کاظمیان؛ روزنامه نگار و فعال ملی مذهبی مقیم پاریس و پس از ارائه گزارشی از سوی وی درباره زندانیان سیاسی و حصر غیرقانونی رهبران جنبش اعتراضی مردمی شروع شد و وی طی سخنانی با دعوت از فعالان سیاسی و مدنی از آن‌ها خواست تا به ترتیب هر کدام به مدت ۱۵دقیقه پیرامون مباحثی نظیر مسئله حصر و زندان معترضان و وظیفه سایر فعالان و کنشگران سیاسی و مدنی مقیم خارج از کشور، سرکوب و خشونت انجام گرفته در ماجرای انتخابات سال ۸۸ و وضعیت کنونی ایران سخنرانی کنند. 

اولین سخنران این جلسه بابک امیرخسروی از فعالان سیاسی قبل و بعد انقلاب بود که اساسا حصر آقایان موسوی و کروبی را یک اتفاق ساده ندانسته و گفت:”آنان صرفا یک کنشگر سیاسی نبوده‌اند، بلکه هر کدام در زمانهای نه چندان دور مسئولیتی در نظام حاکم بر ایران داشته‌اند و جمهوری اسلامی بر این باور بود که با حصر آنان جنبش اعتراضی مردم فروکش کرده و یا اینکه آن‌ها در حصر با حکومت سازش خواهند کرد. درحالی که پایداری آنان در حصر محبوبیت فزاینده آنان را در پی داشت. هیچگاه و در هیچ دوره ای نیروهای سیاسی ایران تا این حد هوادار و باورمند به اصلاح طلبی برای ایجاد تغییر و تحول در جامعه و حتی اصلاح در قانون اساسی در راستای تقویت جمهوریت و حاکمیت ملت نبوده اند. میرحسین موسوی و حجت الاسلام کروبی همین راه و روش را مد نظر داشته اندو نماد آن در تاریخ امروز ایران بوده و در شمار نمایندگان برجسته آن هستند و پیکار برای رفع حصر آنان و نیز سایر شخصیت های سیاسی در بند در ذات خود پیکار برای آزادی است و این پیکار یک وظیفه اخلاقی و سیاسی برای ما است. اخلاقیست از این جهت که این عزیزان و دیگر زندانیان سیاسی، این سرمایه های گرانقدر جامعه ما به خاطر مبارزه برای آزادی و تأمین حقوق شهروندی تک تک ما ایرانیان گرفتار حصر و محکومیت شده اند.” 

وی همچنین خواستار تشکیل یک کمیته علنی و معتبر برای سازماندهی تمام فعالیت های جهانی برای رفع حصر رهبران جنبش و دیگر زندانیان سیاسی شد. 

نوشابه امیری

سخنران بعدی خانم نوشابه امیری  روزنامه‌ نگار و سردبیر  سایت خبری “روز آنلاین” بود. وی در سخنانی خود ابتدا اشاره ای کوتاه به وضعیت و اخبار رسیده در خصوص روزنامه نگاران دربند گفت و ضمن یادآوری این نکته که جنبش سبز در نهاد و دل جامعه و از میان تمامی اقشار آن چه جوان و چه زن و مرد شکل گرفت گفت:”از این فضا بود که رهبران جنبش بیرون آمدند. همچنین اصلاحات نیز از دل دوران حکومت هاشمی رفسنجانی شکل گرفت و این افراد نیامدند که ما اصلاحات انجام بدهیم بلکه محصول آن جامعه و خواست مردم بودند و خوشبختانه آقایان موسوی و کروبی همراه با این جنبش رشد کردند.” 

وی همچنین تنها راه شکست حصر رهبران در حصر جنبش را بسیج واقعی نیرو‌های خواهان اصلاحات دانست و خواستار پیگیری و سردادن شعار انتخابات آزاد شد. 

سخنران بعدی نشست محمد صادقی از فعالان جنبش دانشجویی و روزنامه نگار مقیم فرانسه بود. وی در ابتدای سخنان خود با تجلیل از مقاومت زندانیان سیاسی و رهبران جنبش به تلاش حاکمیت برای کاشتن بذر ترس و وحشت در میان مردم و جامعه اشاره کرده و گفت: “مقاومت و حضور رهبران جنبش سبز و زندانیان سیاسی برای مردم ایران امیدآفرین و مثبت بوده و قطعا مردم به انتخابی که کرده اند افتخار خواهند کرد.” 

وی با اشاره به وضعیت فعلی کشور افزود: “کسانی که دم از بصیرت می زدند و می خواستند غافلان را همساز کنند، امروز برای نزدیکترین و وفادارترین یاران خودشان نیز پاسخی ندارندشرایط به گونه ای پیش رفته که حقانیت مطالبات جنبش سبز و دیدگاه های رهبران آن، بیش از پیش مشخص شده است. “ 

صادقی همچنین با اشاره به برگزاری مناسبت های سیاسی  گفت: ” نباید محصور مناسبات تاریخی و اسیر تقویم زدگی شویم اتفاقاتی که در سه سال اخیر رخ داده هر روزش یادآور ظلم و فشار و تهدید است. هر روز باید برای ما سالگرد اسیر شدن زندانیان و ستمی باشد که به خانواده های شهدا و آسیب دیدگان و زندانیان جنبش سبز رفته است.” 

وی همچنین معتقد بود: “اگر صدایی بلند شده و حرکتی ماندگار مانده، بخش مهمی از آن مدیون تلاش اصحاب رسانه و کنشگران این عرصه است”. 

این عضو ارشد ادوار تحکیم وحدت با اشاره به فشارها و آزار و اذیت نظام حاکم بر خانواده های رهبران جنبش سبز ضمن تجلیل از پایداری و استقامت آنها افزود: “دختران مهندس موسوی و فرزند آقای کروبی با وجود تهدیدها و فشارهای گوناگون، از پیگیری حقوق والدین خود کنار نکشیده اند و پا پس نگذاشته اند؛ چیزی که با توجه به وضع استبداد و سرکوب در ایران امروز ستایش برانگیز است”. 

در ادامه سخنرانی تقی رحمانی و فعال ملی- مذهبی، جنبش سبز در ایرادات خود با اشاره به لزوم رفع حصر رهبران جنبش سبز، این امر را کمک به تقویت جامعه مدنی در کشور دانست و گفت: “جنبش سبز سرآغاز مطالبات و محور قرار گرفتن آن بود. مطالباتی که جنبش توانست در خیابان ها مطرح کند گفت:” تا پیش از آن سیاسیون نتوانسته بودند آن مطالبات را برای حاکمیت طرح کنند.” 

وی با اشاره به سرکوب و فشار علیه جنبش سبز گفت: “حاکمیت توانست با پول نفت و سازمان سرکوب ارتباط جنبش سبز را با اقشار فقیر جامعه قطع کند. پروسه خسته کردن مردم در خیابان‌ها به­ همراه حصر موسوی، کروبی و رهنورد یک سناریوی حساب شده حکومتی بود و فعالین سیاسی در پی این رخداد باید به فکر باز کردن حداقل فضای سیاسی در جامعه باشند. زیرا در این فضاست که می‌شود پرسشهایی درباره اعدامهای سال ۶۰ مطرح کرده و فضا را برای پرسشهای متعدد دیگر مهیا ساخت. 

سخنران بعدی جلسه علی کشتگر از فعالان سیاسی مقیم فرانسه بود که در ادامه از فعالین سیاسی خواست بیانیه شماره ۱۷ میرحسین موسوی را جهت فعالیتهای آتی خود مدنظر قرار دهند. چرا که به باور این فعال سیاسی و مدنی، بیانیه شماره ۱۷ موسوی متضمن آزادی‌های اجتماعی- سیاسی جامعه ایران است. 

عبدالکریم لاهیجى

وی در سخنان خود با اشاره به بازگشت به قانون و پذیرش شرایطی که مهندس میرحسین موسوی در بیانیه شماره ۱۷ خود پیش از حصر مطرح کرده بود گفت:” از قضا عادی کردن مناسبات ایران با آمریکا و اتحادیه اروپا از موضع قدرت به گونه ای که بتواند متضمن حفظ حقوق ایران و منافع ملی کشور باشد بدون قبول حداقل های بیانیه شماره ۱۷، که آزادی زندانیان سیاسی و پذیرش انتخابات آزاد از آن جمله است ممکن نیست.” 

در ادامه جلسه دکتر عبدالکریم لاهیجی حقوقدان مقیم پاریس ضمن انتقاد به اصطلاح حصر، این واژه را یکی از شگردهای حکومت ایران برای سرکوب فضای اعتراضی دانست که تا کنون نیز موثر واقع شده است. 

وی معتقد است که جمهوری اسلامی، این حربه را نخستین بار درمورد آیات عظام آل شبیر خاقانی و شریعتمداری بکار برد و پس از آن بود که در گذر زمان آیت­الله منتظری، میرحسین موسوی، مهدی کروبی و زهرا رهنورد نیز با این شیوه به سکوت وادار کرد. 

دکتر لاهیجی در ادامه به تلاشهای حقوقی برای رسیدگی به مسئله حصر رهبران جنبش اعتراضی ایران در سازمان‌های بین­المللی اشاره کرد وگفت: “علیرغم تمامی تلاش‌ها و اخذ احکام متعدد حقوقی از مراجع بین­المللی، جنبش اعتراضی نتوانسته از این احکام استفاده تبلیغاتی کرده، مردم ایران را از صدور این احکام مطلع کند.” 

وی همچنین راه برون‌رفت از شرایط فعلی، مشارکت در قدرت و شرکت در انتخابات ندانست و گفت: “مبارزه سیاسی، بنگاه کارگشایی نیست که با مراجعه تعدادی از کاندیدا‌ها به آیت‌الله خامنه‌ای برای شرکت در انتخابات اجازه حضور کسب شود. راه برون‌رفت از شرایط فعلی، کناره گیری از قدرت و بسیج امکانات اصلاح‌طلبان در جهت آزادی موسوی و کروبی و رهنورد از حصر غیرقانونی است. 

در ادامه جلسه نیز احمد سلامتیان، پروین بختیاری‌نژاد، بیژن حکمت و مهدی فتاپور به ایراد سخنرانی پرداخته و هر یک به نوبه خود حصر رهبران جنبش را محکوم کرده و خواستار آزادی آنان و دیگر زندانیان سیاسی شدند. 

اردشیر امیرارجمند نیز به عنوان آخرین سخنران جلسه با اشاره به غیرقانونی بودن حصر رهبران جنبش این امر را یک کار خلاف و غیر حقوقی دانست و گفت : “هیچ محاکمه و تفهیم اتهامی علیه این عزیزان صورت نگرفته و این نه تنها از سوی خانواده های رهبران جنبش مطرح شده بلکه خود این افراد نیز گفته اند که تا کنون هیچ فرایند قضایی در خصوص ادعاهای مطرح شده از سوی حکومت برای رهبران جنبش صورت نگرفته است.” 

وی ضمن اشاره به عدم موفقیت نظام حاکم در سرکوب جنبش علی رغم حصر رهبران آن گفت: “جنبش باقی مانده و حقانیت آنها نزد مردم ایران افزایش پیدا کرده و نه تنها در میان حامیان خودشان بلکه امروزه در بین منتقدان خودشان نیز طرفدارانی داشته و دارند.”