اول ماه مه روز جهانی کارگر در اين سال می‌تواند روز مردم ايران باشد، می‌تواند اگر همه‌ی آنانی که در پی جمهوری آزاد مردمان ايران اند برای بزرگداشت اين روز و هماهنگی تظاهرات روز کارگر گردهم آيند. روزی که مردم می توانند فرياد برآرند که ايران جای دزدان و مفت خوران نيست، که نه آسمان، نه قيصر و نه شارع و نه هيچ قدرت ديگری به جز اراده مردم نمی تواند سرنوشت شان را رقم زند. اين روزی ست که اين جنبش از قيد بندگی انگاره های بدفرجام می تواند رها شود. يازده ارديبهشت به پشتوانه سده ای از فرياد حق طلبی در چارگوشه گيتی می تواند غبار تفرقه و گيج سری را از چهره‌ی اين قيام بزدايد، جهانی را همراه خويش سازد. اول ماه مه ۱۳۹۰ به نمايندگان و بازماندگان نبردهای بدفرجام اين سی ساله از تاريخ انقلاب می تواند فرصتی دهد تا به نيروهای اجتماعی و همپای اجتماع ببالايند. روزی ست که آفتاب صبحگاهی تظاهراتش را با افروختن آتش در چارگوشه شب به شهر می رسانيم، بهار را چنين جشن می گيريم.
-اين همه شدنی ست اگر از امروز از نو متمدن شويم، از نو واقعيت را سر لوحه‌ی کار قرار دهيم، اگر باورهای بی اساس و کلاف های سردرگم را بهانه تزلزل مان نکنيم، گذشته را فعالانه فکر برنامه برای آينده کنيم اما گذشته را همچون تکرار امروزمان به فراموشی بسپاريم، بساطش را بروبيم.
-اين همه شدنی ست اگر آنانی که با ناپختگی سياسی بر آنند که اين قيام را هماهنگ کنند، همانان درد دل واقعيت را به برگزيدن شعار و شعائر مذهبی ارجحيت داده و در عمل آزاده باشند و نه گمنام در اعلان بيان شان.
اگر نمايندگان نيروهای سياسی اين سی ساله در بيرون از ايران، زخمی و خسته، ايستاده و پر اميد، هرچه که هستند، اين بار روشن و با صدای رسا همبستگی خويش را برای کمک به هر شکل ممکن برای برگزاری چنين روزی در ايران و هر نقطه ديگر جهان اعلان کنند.
-اين همه شدنی ست اگر جرات تصور ناشدنی ها را داشته باشيم. زود، يک سال پس از انقلاب، خانه کارگر استقلال خويش را از دست داد. هميشه در ايران معاصر سرکوب تشکل مستقل مردم کار، طلايه ی استبداد بوده است و هميشه استبداد به فساد انجاميده و فساد از رابطه ای بر می خيزد که در آن آدمی تک و تنها بی باور به کار دسته جمعی طعمه آز و فريب مفت خوران شده باشد. اين رسم تکراری، نا ايرانی، ضد جمهور مردم پاسخی درخور می طلبد، يازدهم ارديبهشت چنين روزی ست.
پس اگر اين قيام. جنبش مردم زحمتکش، مردم کوچه و خيابان است، پس اگر همانانی که اين دستگاه حاکمه جيره خوارِ دولتی می خواهدشان، حتی آنان نيز از اين روزگار تلخ به تنگ آمده اند، يازده ارديبهشت شايد روزی شود که رنج مردم و خواست آزادی در خيابان های اعتراض و در محل های کار يکديگر را قدرتمند بازبيابند. تک تک هيچيم، همه گرديم
-اين همه شدنی ست اگر از امروز از نو متمدن شويم، از نو واقعيت را سر لوحه‌ی کار قرار دهيم، اگر باورهای بی اساس و کلاف های سردرگم را بهانه تزلزل مان نکنيم، گذشته را فعالانه فکر برنامه برای آينده کنيم اما گذشته را همچون تکرار امروزمان به فراموشی بسپاريم، بساطش را بروبيم.
-اين همه شدنی ست اگر آنانی که با ناپختگی سياسی بر آنند که اين قيام را هماهنگ کنند، همانان درد دل واقعيت را به برگزيدن شعار و شعائر مذهبی ارجحيت داده و در عمل آزاده باشند و نه گمنام در اعلان بيان شان.
اگر نمايندگان نيروهای سياسی اين سی ساله در بيرون از ايران، زخمی و خسته، ايستاده و پر اميد، هرچه که هستند، اين بار روشن و با صدای رسا همبستگی خويش را برای کمک به هر شکل ممکن برای برگزاری چنين روزی در ايران و هر نقطه ديگر جهان اعلان کنند.
-اين همه شدنی ست اگر جرات تصور ناشدنی ها را داشته باشيم. زود، يک سال پس از انقلاب، خانه کارگر استقلال خويش را از دست داد. هميشه در ايران معاصر سرکوب تشکل مستقل مردم کار، طلايه ی استبداد بوده است و هميشه استبداد به فساد انجاميده و فساد از رابطه ای بر می خيزد که در آن آدمی تک و تنها بی باور به کار دسته جمعی طعمه آز و فريب مفت خوران شده باشد. اين رسم تکراری، نا ايرانی، ضد جمهور مردم پاسخی درخور می طلبد، يازدهم ارديبهشت چنين روزی ست.
پس اگر اين قيام. جنبش مردم زحمتکش، مردم کوچه و خيابان است، پس اگر همانانی که اين دستگاه حاکمه جيره خوارِ دولتی می خواهدشان، حتی آنان نيز از اين روزگار تلخ به تنگ آمده اند، يازده ارديبهشت شايد روزی شود که رنج مردم و خواست آزادی در خيابان های اعتراض و در محل های کار يکديگر را قدرتمند بازبيابند. تک تک هيچيم، همه گرديم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر