در روز 17 شهریور 1357، که به جمعه خونین شهرت یافت، از اولین ساعات صبح، مردم برای شرکت در راهپیمایی و نماز جمعه به امامت علامه یحیی نوری راهی میدان ژاله شدند. غافل از آنکه از ساعت ۶ صبح، حکومت نظامی توسط فرماندار تهران ارتشبد غلامعلی اویسی اعلام و درحال اجراست و اجتماع بیش از سه نفر ممنوع است. اعلام دیرهنگام حکومت نظامی (ساعت ۶ صبح همان‌روز) از دلایل شلوغی این تظاهرات بود.
فرماندهان نظامی ابتدا چندبار با بلندگو از مردم خواستند که متفرق شوند و وقتی با بی‌تفاوتی مردم روبه‌رو شدند، به سوی آنان آتش گشودند. گلوله‌باران توسّط نظامیان، برای چند دقیقه بیشتر به طول نینجامید. به‌گونه‌ای که خبرنگارانی که ساعتی بعد از حادثه به محل رسیدند، فقط با ماشین‌های آب‌پاشی روبه‌رو شدند که مشغول شست‌وشوی خیابان‌ها بودند.
فرمانداری نظامی تهران آمار ۸۷ کشته و ۲۵۰ مجروح را تأیید نمود. سالها بعد عماد الدین باقی طی تحقیقی با توجه به دسترسی اش به آمار بنیاد شهید انقلاب اسلامی و منابع دیگر تعداد کشته شدگان ۱۷ شهریور را ۸۸ نفر ذکر می‌کند که ۶۴ نفر آنها در میدان ژاله کشته شدند.
درست است که مردم ایران فراموشکارند. اما نه آنقدر که 17 شهریور ها و 28 مرداد ها و 13 آبان ها را فراموش کنند و دوباره بروند زیر مهمیز پادشاهی، بخصوص آنکه تاج شاهی هم بر سر ورثه قاتل پیشین باشد. چه به اسم سلطنت مطلقه، چه به اسم سلطنت مشروطه و چه به اسم سلطنت تشریفاتی! که اگر تشریفاتی بود، شما دنبال احیا کردنش نبودید... آن سبو بشکست و آن پیمانه ریخت جناب آقا رضا!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر